Op sterk water
Na bijna 14 jaar trouwe dienst en bijna anderhalf jaar stilte gaat dit weblog officieel met pensioen. Je kunt vanaf 3 januari 2016 niet meer reageren op berichten en de site zal statisch worden. Je vindt me voortaan op Twitter, op Tumblr (goed voornemen!) en op allerlei andere plekken. Het was me een waar genoegen!
Martijn
Aftellen
Donderdag begint E. aan haar zwangerschapsverlof. Dat betekent dat ik over uiterlijk zes weken weer vader word. Dat is prachtig, maar ook angstaanjagend. Angstaanjagend omdat het al zo dichtbij komt, maar ook angstaanjagend omdat het nog zo lang duurt. Die tegenstrijdigheid zal ik even uitleggen.
Het duurt nog zes weken tot de bevalling. In die periode moet er nog veel gebeuren. Er moet nog het nodige aan de babykamer veranderd worden, de naam van het kindje is nog niet definitief, het kaartje moet nog voorbij het schetsstadium komen en zo zijn er nog wel meer dingen. Die tijd zal dus snel gaan.
Aan de andere kant kruipt de tijd voorbij. We weten nog steeds niet precies waaraan Mila in 2012 is overleden. Wel weten we dat het waarschijnlijk zo’n twee weken voor de geboorte al mis is gegaan. De komende weken moeten we wachten tot er iets gebeurt. Maar of het ondertussen goed gaat met de baby weten we niet. Die spanning is vrijwel ondraaglijk. En die spanning duurt dus nog een week of zes.
Ondertussen zijn we volop bezig met het bedenken van scenario’s. Wat doen we als het goed gaat met de baby? Sommige dingen weten we al. Er komt niets aan de buitenkant van ons huis te hangen. De vele letters, vlaggen en ooievaars in onze wijk die we de afgelopen jaren zagen, deden ons toch steeds een beetje pijn. Dit willen we anderen niet aandoen. En we willen ook vooral rust. Tijd om samen met ons nieuwe kindje door te brengen. Verder is het moeilijk om voor te stellen dat het goed gaat. We hebben geen idee hoe dat gaat, een levende baby. We zijn al tweeëneenhalf jaar ouders, maar nog zo onervaren.
Maar we denken ook over wat we gaan doen als het deze keer weer mis gaat. Als ook dit kindje niet bij ons blijft. Die gedachte is te erg voor woorden, maar valt toch niet weg te stoppen. Is het realistisch om dan meteen weer opnieuw te beginnen? Moeten we niet gewoon gaan reizen, het roer helemaal omgooien? Of zijn we dan helemaal tot niets meer in staat? Je kunt er uren mee vullen, en dat doen we dan ook.
Al deze gedachten maken ons onrustig, vatbaar voor kwaaltjes, moeilijk gerust te stellen en erg moe. Het duurt nog zes weken.
Fit to fly
“Als ik jullie was, dan zou ik een ‘fit to fly’-verklaring meenemen.” De verloskundige zei het met een intonatie die geen twijfel kende. Wij vonden het nogal overdreven. E. is nu 20 weken zwanger. Het is goed zichtbaar, en de baby is al door diverse echo’s en onderzoeken gekeurd, maar hoogzwanger is anders. We kunnen ons niet voorstellen dat we op Schiphol of het vliegveld van Malta zullen stranden omdat de purser ons er niet in wil hebben. We zijn tenslotte pas op de helft. Om daar zeker van te zijn moet de verloskundige op een papiertje aangeven dat we in staat zijn om drie uur in een vliegtuig te zitten. Dat heeft ze gedaan.
‘Fit to fly’ zijn we dus, maar zijn we wel ‘fit for a new baby’? Het is nu bijna 2,5 jaar na het korte leventje van Mila. En soms voelt het alsof het gisteren was, dat we daar in het Wilhelmina Kinderziekenhuis op de NICU stonden. De afgelopen 2,5 jaar waren loodzwaar. Het verlies en het missen van Mila houdt ons nog elke dag bezig, al is het nu wel minder dan in het begin. Twintig weken loopt E. nu al met een nieuw kleintje in haar buik. En soms kan ik het nog steeds niet geloven. Het valt ook moeilijk te geloven dat het deze keer misschien wel goed gaat. Veel mensen proberen ons gerust te stellen, dat het nu echt wel goed komt. Heel lief, maar het versterkt ons gevoel dat we dat nog maar moeten afwachten. Wij zijn pas overtuigd als ons kind levend en wel in de wieg ligt. Het rotsvaste vertrouwen dat aan het einde van de zwangerschap een grote roze wolk volgt ontbreekt bij ons totaal.
Toch durven we langzaam aan een beetje blij te zijn. Elke keer als de baby zicht- of hoorbaar is een beetje te genieten. Want uiteindelijk willen we heel graag een tweede kindje. Een kindje dat bij ons blijft. Elke dag die we dichter bij 9 oktober komen is al winst, omdat die ons dichter bij ons doel brengt. Nu maar hopen dat we dat ook bereiken.
Mark moet het goed maken met Saskia, of Jen
Al een paar maanden op televisie, deze reclame voor Google’s browser Chrome. Een klassiek verhaal: jongen (Mark Kuiper) ontmoet meisje (Saskia Rekers), meisje en jongen krijgen wat met elkaar, jongen werkt te hard, meisje maakt het uit en jongen probeert haar op een stalkerige bijzondere manier terug te krijgen.
Ik vond het vooral aardig dat Mark en Saskia in Utrecht wonen. Zo zien we duidelijk dat Mark zo ongeveer het hele centrum van de stad af loopt om zijn liefje terug te krijgen. Hij wijst zelfs een bankje in het Wilhelminapark (dat gek genoeg op de kaart in de Herenstraat staat) aan als de plek waar het mis ging. Op het einde van de commercial hoop je dat ze in ieder geval nog ergens iets gaan drinken. In de Winkel van Sinkel bijvoorbeeld, of op het Ledig Erf. Ergens waar Saskia genoeg ruimte heeft om er snel vandoor te rennen.
Maar wat blijkt, Mark en Saskia leiden een dubbelleven! Mark woont ook in Engeland, en heet daar Mark Potter, terwijl Saskia als Jen Erin Moore door het leven gaat. En ze wonen niet in Utrecht, maar in Halifax, West Yorkshire. Â Okee, Mark heeft een andere avatar, en hun dates waren bij een andere kebabtent en in een draaimolen in plaats van een achtbaan, maar het zijn toch echt dezelfde mensen. Mark gaat naar hetzelfde kantoor, en ze rennen samen dezelfde roltrap op.
Maar het wordt nog gekker. Ook Mark en Saskia/Jen hebben nog een dubbelleven. In Como, Wisconsin wel te verstaan. En weer heeft Mark een andere avatar. Maar er zijn meer verschillen aan de andere kant van de grote plas. Die taco tent in Wisconsin, een andere rollercoaster, een cubicle in plaats van een gewoon bureau, maar ook grappige foto’s en grote reizen naar Italië. De Amerikaanse versie van de commercial is dan ook dertig seconden langer. De Amerikaanse Mark trakteert zijn Jen dan wel weer op een zuinig kopje koffie in plaats van op een drankje.
Al met al heeft Mark in drie landen iets goed te maken. Je kunt de drie video’s via deze link tegelijk afspelen.